Categorie: 2021

Het tempo van een slak en het schild van een schildpad. En daarom teken ik….

  door ,

Ik voel me verschrikkelijk traag, en sta stil. Tekenen zet me voor even in beweging. Op papier. Ik teken spiralen. Van buiten naar binnen.

Ik voel de bewegingen die ik maak. Naar binnen gericht, in mijn eigen gedachten over rouw, gemis en troost.
Op zoek naar de stilte in mezelf. 

En na de nodige rust en stilte in mij, richt ik me weer naar buiten. Ik teken spiralen die zich uitrollen, de wereld in.

Ze zeggen ‘na het verlies van een dierbare moet je jezelf weer uitvinden.’ Wie ben jij zonder die ander?

Stukje bij beetje ontdek je dat. Je ontwikkelt, ont-wikkelt. Je keert naar binnen, en weer naar buiten…en naar binnen.. En de schildpad? Die staat voor traagheid en afschermen van de drukke maatschappij, waar eisen worden gesteld. De schildpad gaat in zijn eigen tempo vooruit. En staat stil.

Hoe is jouw tempo?

Misschien herken je dit slakken-schildpad-verhaal niet. Misschien heb je alles behalve de traagheid van een schildpad. En haast je je door de tijd. Omdat je aan de eisen van je werk moet voldoen. Ik hoop dat je dan toch de ruimte vindt om stil te zitten en stil te staan bij jezelf. Dat je ruimte vindt voor rouw. Een moment van bezinning en ontspannen. Mogelijk dat tekenen je helpt.

Ik tekende lijnen om lijnen, om de stilte in mij af te schermen van de gehaaste buitenwereld. Als schilden om een schildpad. Veilig in-gewikkeld, om later weer te ont-wikkelen.

In de tijd van rauwe rouw, de jaren van rouw na het overlijden van mijn zoon, ontwikkelde ik veel teken-ideeën die ik koppelde aan aspecten van rouw. Zoals bovenstaande. Spiralen tekenen is niet moeilijk. Maar het is fijn om de tekenbeweging te maken en er iets moois van te maken. En er al mijmerend ook woorden bij te vinden.

Verschillende tekenmaterialen en tekenthema’s kun je inzetten bij jouw reis door rouw. Ik schrijf er wekelijks iets over.

Volgende keer iets over inkt.

‘…daarom klodder ik met inkt. Zonder beginpunt of eindpunt, ontstaan vlekken die vervagen…zoals mijn gevoel en mijn gedachten eindeloos zijn en niet gebonden aan tijd. ‘

Heb je nu al zin om iets te tekenen en zoek je inspiratie? Via Facebook, instagram en twitter deel ik (bijna) dagelijks tekeningen en schrijfsels over rouw en tekenen na verlies.

En o ja, woensdags (om de week)  is er tijdens de zomermaanden een workshop ‘Koffie, thee en tekenen’.

Zie ook de website https://kleurenderwijs.nl/nieuws/

Hartelijke, kleurrijke groet,

Wilma

Een hoofd vol watten, een liniaal, en een vlinder in mijn hart

  door ,

Ik houd ervan: Zomaar wat klodderen met ecoline, met kleuren die me op dat moment aanspreken. Zonder plan, gewoon maar kijken wat de inkt op het natgemaakte aquarelpapier doet.

Kleuren lopen door elkaar en geven onverwacht mooie effecten. En soms even niet. Nee, zo had ik het niet bedoeld…Het wordt te donker, te ‘modderig’, te vol. Zoals het soms ook in mijn hoofd gaat. Met duizend gedachten, die alle kanten opgaan, zonder plan. Mijn hoofd is soms zo vol dat het lijkt op een constante aanwezigheid van een laag watten, die alles verder dempen.

Misschien herken je het. Vooral als je met rouw te maken hebt, kun je soms zo’n last hebben van je eigen gedachten, die vaak zwaar op je drukken. Je kunt moeilijk vooruit kijken. ‘Dag bij dag’ leven is de enige optie.

En soms denk ik ‘uur bij uur’ of zelfs ‘per 5 minuten’ vooruit denken, is het enige dat mogelijk is.

Als je verdwaald bent in je gedachten, en houvast zoekt, is het fijn om iets te tekenen met een liniaal.

 

Iets uitstippelen,  lijnen trekken en er vervolgens iets moois van maken, zorgen juist door het concrete ‘meten is weten’ voor richting en een doel. Daarna kun je door abstract en intuïtief inkleuren weer helemaal vanuit je gevoel werken.

Omgekeerd werkt het ook: wie teveel rechtlijnig werkt, netjes en perfectionistisch is misschien, kan dichter bij zijn gevoel komen door gewoon maar eens lekker te klodderen met ecoline.

Toen ik van de week een harteknoop tekende, (ja ik had even behoefte aan duidelijkheid), ontstond zomaar een vlinder in mijn hart. Zo mooi.

Veel moeders denken als ze een vlinder zien, aan hun overleden kind. Of aan een andere lieve dierbare. De vlinder zorgt voor verbinding. Daarom is het zo fijn om vlinders te tekenen.

Leegte en liefde

  door ,

De leegte in mijn hart…
nee, ik vul die leegte niet.
Het is jouw plaats in mij.
Er groeien nieuwe harten
van liefdevolle herinneringen.

Men zegt: je moet de leegte vullen,
maar ik wil niets verhullen.
Ik ontdekte dat ik tegenwoordig met twee harten leef.
De liefdevolle herinneringen krijgen meer ruimte, er groeit een hart van liefde.

Verbinding – voor altijd in mijn hart.

  door ,
De dagen voorafgaand aan een herinneringsdag. Onrust.
Herken je dat?
Zo’n datum die in je geheugen gegrift staat.
Op 15 mei is het de geboortedag van mijn jongste zoon. Robbin. Broertje. Zondagskind.
Waar ooit het leven begon, vol hoop en liefde en vertrouwen, is nu dankbaarheid dat hij er was. En is en blijft in mijn hart. En vlak naast die dankbaarheid is zo aanwezig het intense gemis.
De laatste dagen voor die geboortedag..
Ik herbeleef hoe het was. Het kleurrijke, blije leven en happy gezin dat we waren.
Ik voel vandaag de onrust in alles wat ik doe, en besluit dat alles wat ‘eigenlijk zou moeten’ maar even moet wachten. Ik pak fineliners en teken hartjes. Ik omlijn en vergroot ze.
Het maakt dat ik me verbonden voel met verschillende delen in mezelf. Vreugde en verdriet. Maar vooral de liefde voor mijn lieve kind. Ik teken met Robbins fineliners die het grotendeels nog prima doen. ( De rode heb ik vervangen, Robbins lievelingskleur, de kleur van de liefde).
Tijdens het tekenen voel ik verbinding. In kleur en liefde. Verbinding met Robbin. Dat troost me op deze regenachtige dag in mei.
Voor altijd in mijn ❤️ Robbin

Meanderen en Mijmeren

Galerij

  door ,

Kleine bochten, slingerend. En dan naar grotere bochten.

Gedachteloos zet ik een zwarte fineliner op papier en, zonder te weten waarheen, ontstaat er als vanzelf een mooie lijn.

Van gedachteloos, naar mijmerend. Over mijn leven. Over de slingerende bewegingen die ik maakte. Als kind in kleine stapjes denkend, niet teveel vooruit. Mee stromend in de tijd. De vakanties die eindeloos lang duren. Elke dag genieten. En tijd hebben voor verveling. Een paar dagen die soms een eeuwigheid lijken te duren. Of een uur tijdloosheid. Geen idee. Wat is tijd? Iets met een grote wijzer en een kleine wijzer.

Meanderend door de middelbare schooltijd. En daarna. Alsof de tijdlijn zich verbreedt, de rivier wordt breder, maakt grotere lussen. Meer van tijd en ruimte bewust. En ook weer kleine bewegingen. In mezelf, stil, ontdekken wie ik ben. Wat ik wil.

Mijn leven slingert door, naar volwassen zijn. Samenzijn. Moeder worden. Dat nog een keer mogen beleven. Twee lieve kinderen. Gezinsleven. Genieten. Zorgen. Grote zorgen. Te grote zorgen. De rivier slijt uit, slijt in. Pijn, gemis, hartzaken.

De pijn stroomt mee. Het landschap verandert. Naar nieuwe gebieden. Meer hoogte- en diepteverschillen en watervallen van verdriet. En hoogtes van weer even kunnen genieten. Nieuwe uitzichten. Inzichten. Liefde en loslaten.

Meanderend over het witte papier, voel ik de behoefte aan kleur, het verlangen naar iets moois creëren. Ik kleur me blij. Ik vul de leegtes met vormen en lijnen. Met fantasie of met symbolen die passen in mijn landschap. Iets tussen vreugde en verdriet. Ik meander en mijmer mij….

Loslaten en vaster dan vasthouden. In liefde.

  door ,
Loslaten.
Wat heb ik moeite gehad met dit woord. En de cliché die er altijd op volgde:
‘Loslaten is anders vasthouden.’
Loslaten. Het lukt vaak niet met dingen die je wílt loslaten en als je móet loslaten, wil je alleen maar vast houden.
Het moeten loslaten van een dierbare. Dat wil je toch niet?
Loslaten is een deel laten gaan. Maar het mooiste deel, het liefste, dierbare zet zich nog vaster vast. In je hart. Dat deel heet Liefde.
❤️💖💓
Bovenstaande tekening en tekst zijn nu verkrijgbaar als kaart Klimop

Rouw en léven!

  door ,

Van tijd tot tijd krijg ik een stapel oude Libelles. Thema van deze was: liefde. Mijn aandacht gaat naar: ‘Er is meer in het leven dan alleen rouwen. Ik wilde léven’.

Alsof je even een streep onder of door rouw zet. Alsof het twee verschillende ‘dingen’ zijn…

Afgelopen week hoorde ik (weer) verschillende oordelen over mensen met rouw. ‘Mensen in de rouw’ zegt men. Ik zeg liever ‘mensen met rouw’. Want ‘in rouw’ betekent ook een ‘uit rouw’?

‘Hij blijft zo hangen in rouw’, hoor ik ook vaak.

Iedereen rouwt op zijn eigen manier, in eigen tempo. Ik rouw bijna 5 jaar. Dat klinkt als een jubileum. Het is allesbehalve jubelen.
Ik heb het leren dragen en verdragen. En ik draag het bij me: rouw. Omdat het de andere kant van de liefde is. Ik rouw om jou. Ik hou van jou. En ja, ik wil leven en kan opnieuw genieten. Ondanks alles wat is, wat was. Dankzij alles wat is, dankzij wie was en altijd blijft. In mijn hart.