Vanochtend genoot ik nog even na van een prachtige wandeling die ik afgelopen zondag maakte, op de Veluwezoom.
De zon gaf een gouden gloed op het herfstblad en zette de boom in het licht. Ik dacht: daar wil ik staan.
De zon verwarmde mijn gezicht en alles was op dat moment goed.
Nu ik de foto bekijk, zie ik de zwarte schaduw achter me. Door het donker, lijkt het licht nog lichter.
Ik zie mezelf twee keer, en denk aan mijn leven dat soms zo’n dubbelleven lijkt. Het leven en de dood. En toch voel ik verbinding.
De schaduw hoort bij mij.
Herken je dat? Die twee levens? Een leven vóór en een leven ná? Na die datum die in je geheugen gegrift staat: de dag van afscheid van een dierbare. Hoe doe je dat? Die verbinding maken in een leven dat soms zo uit twee delen lijkt te bestaan. En soms uit nog meer delen…verdriet en mooie herinneringen buitelen over elkaar.
Rouw kent veel aspecten. Door ernaar te kijken, te benoemen, te durven doorvoelen, kom je verder. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Daar gaat tijd overheen. Een niet te voorspellen tijd. En nee, tijd heelt niet alle wonden. Rouw draag je altijd bij je. Maar je kunt rouw verweven in je leven, door de tijd en in jouw eigen tempo.
