De woorden buitelen door mijn hoofd.
Over corona, een land in rouw, maar ook over persoonlijke rouw. Ik denk er veel over na, maar weet niet zo goed wat ik moet of kan zeggen. Daarom teken en schilder ik.
Alleen maar vrolijke plaatjes maken, lijkt op ontkenning van alle verdriet. Tegelijk helpt het ook. Toen ik gisteren de zon maakte, voelde dat als een bevrijding, na het verwerken van de prut op mijn schildersdoek. ( dat was nog ff technisch gedoetje, ik gebruikte een gel medium om koffiedik op te plakken)
In mijn werk maak ik keuzes. Soms heb ik aandacht voor het donker, verlies, verdriet, en dan heb ik weer aandacht voor moed, kracht, zacht en troost.
Rouw heeft ruimte nodig.
Wie rouwt, heeft kleur en troost nodig.
En zo is mijn schilderij geworden:
Ik heb voor jou de zon geplukt