Eerlijk gezegd begon ik last te krijgen van een ‘kort lontje’ zoals men dat noemt. Dingen gingen niet meer zo gemakkelijk, ik ergerde me hier en daar en om veel te veel kleinigheden. En het ergste vond ik: ik had niet meer zoveel plezier in mijn werk. Wat ik eerst altijd met plezier deed, vond ik nu maar gedoe.
Ik was moe. Heel moe. Rouw-moe. Bestaat dat woord eigenlijk: Rouw-moe?
Moe door rouw, én moe van het woord rouw. Streep erdoor en door…!
Zin in vakantie, zin om maar ‘gewoon met pensioen’ te zijn. En tegelijk eigenlijk ook te moe om op vakantie te gaan.
Herken je dat gevoel?
En toen kwam ‘Toeval’ voorbij, in de vorm van een engeltje.
Ik probeerde al maandenlang iets af te spreken met Suzanne, om samen te gaan wandelen. Maar we kunnen beiden niet lang vooruit plannen. Suzanne is medereiziger in rouw.
Nu ik haar weer eens sprak, vertelde ze me dat ze een midweek in de buurt van Winterswijk naar een ‘Zing-dans-spel-week’ zou gaan. Én dat er nog precies 1 plekje vrij was… Ik hoefde niet lang na te denken.
Zonder reis-stress (ik ging lekker fietsen, 35 km), geen tijdsdruk (ik ging heel goed op tijd onderweg) en vol zin in zo’n midweek even helemaal niets moeten, stapte ik op een mooie zonnige ochtend op mijn fiets.
Het was een heel fijne week, met ontspanning in het spelen, zingen, dansen én diepgang in ontmoeting met andere moeders die rouw bij zich dragen. Ik vind het altijd weer heel bijzonder hoe zonder woorden er meteen verbinding is. Iets met het hart.
Ik herontdekte een deel van mezelf dat lang op de achtergrond was verdwenen. Waar mijn hart óók ligt: het spelen! En dat raakte me, dat ik weer zo intens kon genieten.
En zo kwam ik langzaam van ‘rouwmoe’ naar de sprankelende energie die toch ook nog ergens aanwezig bleek te zijn.
Het dansen werd voor mij een dansen tussen vreugde en verdriet. Want tja, dat laatste blijft er ook altijd.
Bij thuiskomst heb ik met veel plezier de creatieve draad weer opgepakt. Ik tekende en vond teksten die pasten bij deze week van ontspanning. En ik ben weer gaan schilderen. Niks ‘gedoe’ maar hartstikke fijn: schilderen vanuit mijn hart.
Creatieve tip:
Teken een lijn als een dansje op papier. Waar denk je aan als je denkt aan dansen tussen vreugde en verdriet?
Teken en verdubbel de lijn, herhaal de lijnen zo vaak je wilt, geef er kleur aan of schrijf er woorden bij die in je opkomen. Geef ruimte aan alles wat zich aandient. Geef zo vorm aan je eigen levensdans.
Deze blog is eerder verstuurd naar de ontvangers van mijn Wekelijkse Inspiratie.
Wil jij ook gratis wekelijks een mail met creatieve inspiratie en blogs over rouw?
Schrijf je dan hier in.