mijn schaduw en ik
Terwijl mijn man in de brandende zon een Vikingenboot bewondert en daar ook op mag, zit ik op een bankje in de schaduw. Hier is het aangenaam.
Noem het maar de zonnige kant van de schaduw.
Ik ben op vakantie in Denemarken en ik geniet van mijn vrijheid, het beste gezelschap, en de prachtige omgeving. Ik bezoek nieuwe plaatsen en na ruim een week klinkt het Deens al heel vertrouwd.
‘Rouw heeft nooit vakantie’ las ik pas ergens. Dat is waar. Zoals ik alles van mijzelf meeneem op vakantie, mijn lijf en mijn emoties, zo gaat dit ook mee. Rouw zit nu eenmaal in mijn lijf. Ik wil het ook niet kwijt, want dan zou ik een deel van mezelf ontkennen. En mijn liefde voor mijn kind, voor Robbin.
Schaduw geeft verdieping
Ik heb vakantie en ik geniet ervan. Zoals mijn vakantiekoffertje niet constant getild en dus gevoeld wordt, zo voel ik ook niet continu mijn rouw.
Ik voel het leven, mijn kleurrijk leven. En ik zie prachtige jonge kinderen en baby’s. Liefdevolle ouders, zwangere vrouwen. In een mooi park zingen, springen en swingen peuters en dreumesen. Ik herinner me die tijd van toen. Toen mijn eigen jongens zo klein waren. En ook zo vrolijk in het leven stonden.
In de stilte en de rust van niets-moeten voel ik de ruimte van fijne gesprekken met mijn man. Gesprekken over toen, over nu.
Rouw is als een schaduw die met je meeloopt. Op onverwachte momenten duikt hij op.
(Manu Keirse) Ook in de vakantie.
We begroeten ons gemis en laten het zijn.
In de schaduw van het gemis voel ik liefde.