Van tijd tot tijd krijg ik een stapel oude Libelles. Thema van deze was: liefde. Mijn aandacht gaat naar: ‘Er is meer in het leven dan alleen rouwen. Ik wilde léven’.
Alsof je even een streep onder of door rouw zet. Alsof het twee verschillende ‘dingen’ zijn…
Afgelopen week hoorde ik (weer) verschillende oordelen over mensen met rouw. ‘Mensen in de rouw’ zegt men. Ik zeg liever ‘mensen met rouw’. Want ‘in rouw’ betekent ook een ‘uit rouw’?
‘Hij blijft zo hangen in rouw’, hoor ik ook vaak.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier, in eigen tempo. Ik rouw bijna 5 jaar. Dat klinkt als een jubileum. Het is allesbehalve jubelen.
Ik heb het leren dragen en verdragen. En ik draag het bij me: rouw. Omdat het de andere kant van de liefde is. Ik rouw om jou. Ik hou van jou. En ja, ik wil leven en kan opnieuw genieten. Ondanks alles wat is, wat was. Dankzij alles wat is, dankzij wie was en altijd blijft. In mijn hart.