Kleine bochten, slingerend. En dan naar grotere bochten.
Gedachteloos zet ik een zwarte fineliner op papier en, zonder te weten waarheen, ontstaat er als vanzelf een mooie lijn.
Van gedachteloos, naar mijmerend. Over mijn leven. Over de slingerende bewegingen die ik maakte. Als kind in kleine stapjes denkend, niet teveel vooruit. Mee stromend in de tijd. De vakanties die eindeloos lang duren. Elke dag genieten. En tijd hebben voor verveling. Een paar dagen die soms een eeuwigheid lijken te duren. Of een uur tijdloosheid. Geen idee. Wat is tijd? Iets met een grote wijzer en een kleine wijzer.
Meanderend door de middelbare schooltijd. En daarna. Alsof de tijdlijn zich verbreedt, de rivier wordt breder, maakt grotere lussen. Meer van tijd en ruimte bewust. En ook weer kleine bewegingen. In mezelf, stil, ontdekken wie ik ben. Wat ik wil.
Mijn leven slingert door, naar volwassen zijn. Samenzijn. Moeder worden. Dat nog een keer mogen beleven. Twee lieve kinderen. Gezinsleven. Genieten. Zorgen. Grote zorgen. Te grote zorgen. De rivier slijt uit, slijt in. Pijn, gemis, hartzaken.
De pijn stroomt mee. Het landschap verandert. Naar nieuwe gebieden. Meer hoogte- en diepteverschillen en watervallen van verdriet. En hoogtes van weer even kunnen genieten. Nieuwe uitzichten. Inzichten. Liefde en loslaten.
Meanderend over het witte papier, voel ik de behoefte aan kleur, het verlangen naar iets moois creëren. Ik kleur me blij. Ik vul de leegtes met vormen en lijnen. Met fantasie of met symbolen die passen in mijn landschap. Iets tussen vreugde en verdriet. Ik meander en mijmer mij….