Het roodborstje op mijn pad

Het roodborstje is mijn lievelingsvogeltje, mijn troostvogel. Dat komt door Robbin. In het boekje ‘..en het roodborstje zingt’ schrijf ik daarover het volgende:

Robbin:
Op 21 maart 2016 overleed Robbin, mijn jongste zoon. Hij werd 21 jaar.

In het Engels is robin=roodborstje. Vanwege de naam én zijn rode kleur werd dit mijn lievelingsvogeltje. Rood was namelijk ook Robbins lievelingskleur. In een van de laatste gesprekken zei hij tegen me: ‘rood is de kleur van de liefde’.

Op onverwachte momenten duikt het roodborstje op. Het geeft me moed op moeilijke momenten. Vaak word ik er blij van. Dan maakt mijn hart een sprongetje, een huppeltje. Het roodborstje maakt dat ik aan Robbin denk, zo voel ik liefdevol verbinding.

Kort geleden ging ik een dagje naar zee. Even ertussenuit, zorgen en werk achterlatend.

Een dagje genieten, zeg maar. Toch vind ik ‘genieten’ een lastig woord. Want hoe kun je ooit nog echt genieten na de dood van je kind?

Toen ik in de tijd van rauwe rouw, kort na het overlijden van Robbin, weleens ging wandelen en vertelde dat ik dat fijn vond, zei een vriendin tegen me: geniet ervan he. Hoe kon ze dat zeggen? Het troostte mij, maar zo’n wens in die tijd…

Maar nu, kort geleden (vier jaar en 1 seizoen later) ging ik samen met mijn man naar zee en verheugde me erop.

Toen ik twee straten verder was, moesten we remmen.

Midden op de weg, zat een vogeltje. Een roodborstje. Hij maakte een huppelsprongetje en… vloog weg.

Dat mijn ‘troostvogeltje’ zich zo liet zien, kon volgens mij maar 1 ding betekenen. Iets vreugdevol.

Maak er een mooie dag van. Geniet er maar van.

Dat heb ik gedaan: genoten. Al blijf ik het een moeilijk woord vinden.

Hoe ik eerder een bijzondere ontmoeting had met het roodborstje lees je hier:
Het roodborstje op de begraafplaats