Ze stond met tranen in haar ogen mijn boek te bekijken en te lezen.
Ik stond met mijn werk op een kunstmarkt. Met kleurrijke kunst én een stapel boeken, vers van de pers. Blij dat mijn boek ondanks veel tegenslagen toch precies op tijd gedrukt was. Mijn ‘troostvogeltjes’ mochten uitvliegen. (september 2018)
Ze liep langs mijn kleurrijke schilderijtjes en schilderingen op hout. En stopte bij mijn boek ‘Kan ik iets voor je doen?’ Die vraag deed haar blijkbaar iets. Ze bladerde en begon te lezen. Het bleef stil. Ik wachtte. Ik voelde me heel kwetsbaar. Dit boek, ontstaan uit mijn diepste leed, wat zou ze ervan zeggen?
Ik stond met tranen in mijn ogen. Door wat ze zei over mijn boek. Over dat het haar raakte en waarom. Kort geleden was haar man overleden. Ze wist niet waar ze het zoeken moest en de mensen in haar omgeving zeiden allemaal iets anders over troost. Over wat ze zou moeten en wat niet. Soms kwamen woorden zo verkeerd over, maar iedereen bedoelt het zo goed. Deze troostvogeltjes uit mijn boek…ze herkende ze.
Ze wilde graag mijn boek kopen. ‘Dit troost mij’.
November 2019: er zijn veel boeken uitgevlogen en steeds raken me de persoonlijke verhalen die ik terugkrijg. Verhalen over intens gemis en liefdevolle herinneringen. Gedeeld verdriet, gedeelde troost. Mooi.