Regelmatig kijk ik door het keukenraam naar buiten. Mijmerend over het weer, de vogels, de bloemen, mijn werk…. Soms verschijnt er onverwacht een roodborstje. Dan maakt mijn hart een vrolijk huppeltje. Vorige week verscheen er zelfs een eekhoorntje voor mijn raam. Ik hield mijn adem in. Mijn hart stond even stil. Daarna kwam het harthuppeltje.
Gisteren in de regen zag ik een prachtige roos aan de struik. Meteen dacht ik aan de woorden ‘een roze roos in de regen’ . Allerlei gedachtes kwamen bij me op: zacht, lief, lief zijn voor jezelf, regen, tranen, schoonspoelen…
Vanochtend heb ik de roos geplukt. Vanwege haar schoonheid. En om mijn woorden te illustreren, de woorden die opeens opborrelden toen ik vanochtend voor het keukenraam stond.
Een roze roos in de regen.
Het is niet altijd wat men ziet. Neem nou die roze roos.
Hij straalt puur en zacht en lieflijk uit, naar buiten.
En als ik kijk, nu, naar buiten in de regen, staat hij stil en zacht.
Ik denk aan stil verdriet. De diepste pijn van binnen ziet men niet.
Vandaag schijnt de zon. Niets zo wisselvallig als het weer, én als mijn gevoel.
Fijne dag.