Vanochtend had ik zin om iets te bakken en toen ik mijn keukenla opendeed om daar spullen uit te pakken, zag ik de mixer. Ik had hem nu niet nodig, maar ik dacht wel; ‘ach, mijn moeder…’
Mijn moeder bakte graag en veel! Voor een gezin met 6 kinderen. Stapels pannenkoeken, cakes, taarten, brood… en wat zou ze dit leuk vinden, dat ik over haar schrijf en dat ik nog steeds haar mixer gebruik.
Een oud apparaatje van een goed merk dus, waar ik nog steeds plezier van heb. En meestal denk ik bij het gebruik ‘ach, mijn moeder…’
Mooie herinnering dus.
Muziek
Gisteren zette ik een willekeurige lijst van Spotify op. Met klassieke muziek. Ik hoorde muziek die mijn vader ook vaak op de piano speelde (nocturnes van Chopin). En ik dacht: ‘ach, mijn vader..’
Wat ben ik blij dat ik opgroeide met muziek. Ik leerde van klassieke muziek te houden. Mijn vader speelde orgel, kerkorgel en piano. De eerste muzieklessen kreeg ik van hem: trappend op een traporgeltje.
Later, toen ik altfluit speelde, speelde ik stukken van Händel, waarbij mijn vader piano speelde. Dat samen muziek maken vond ik heel bijzonder. Het maakte me blij en gaf me het gevoel van verbinding. Samen muziek maken doet meer dan welk gesprek dan ook.
Herinneringen
Ik heb veel mooie herinneringen aan mijn ouders. Als ik er met anderen over praat (‘mijn vader zei altijd..’ of ‘mijn moeder..’) volgt vaak een reactie van ‘o ja, mijn vader.. of moeder…’
Ik voel me rijk met mijn fijne jeugd, met deze herinneringen. En gesprekken erover zijn meestal fijn.
Hoe anders zijn de gesprekken als ik herinneringen aan Robbin wil delen. Afgelopen week merkte ik het opnieuw, hoe iemand letterlijk terugdeinsde toen ik zijn naam alleen al noemde. Men denkt al gauw aan ‘dood’. Ik denk bij Robbin aan zijn leven!
Communiceren over de dood is lastig. Als het om verlies van je kind gaat, is dat zo onvoorstelbaar en moeilijk voor ‘de omgeving’. Want och, verlies van je kind, dat is toch ‘het ergste dat je kan overkomen….’
Maar rouw is de andere kant van liefde. Ik wil gewoon mijn mooie herinneringen kunnen delen. In de film ‘Nomadland’ wordt het zo mooi verwoord: ‘Iemand is pas dood als er niet meer over hem gepraat wordt’
Liefde en leven, de andere kant van rouw
Ik praat heel graag over Robbin. Niet over zijn lijden, zijn ziekte, gemis en rouw, maar over zijn leven. Hoe hij mij leerde dansen en van het leven te genieten. Door hem ging ik weer piano spelen. Met hem tekende ik. Hij leerde mij ‘maak je niet zo druk om wat anderen denken’. Hij… ik kan nog wel even doorgaan.
Door mijn werk en door de vele contacten met ‘lotgenoten’, weet ik hoe fijn ouders het vinden om over hun overleden kind te praten. Natuurlijk heeft rouw ruimte nodig, maar ook het leven, of het verlangen naar het leven van een kind, (soms zo pril afgebroken) mag aandacht krijgen.
Fineliners
Ik tekende veel met de fineliners van Robbin. In het begin van rauwe rouw was dat pijnlijk en wennen, want ‘ach, Robbin is er niet meer’. En toch was het ook troostvol. Door de tijd veranderde mijn gevoel. Want na en naast de pijn van het gemis, is er ruimte voor mooie herinneringen.
Bij het tekenen met zijn fineliners denk ik : ‘ach, Robbin…’
Creatieve inspiratie
Deze week een filmpje met vogeltjes. Je kunt op zoveel manieren troostvogeltjes maken. Tekenen, schilderen, met bloemblaadjes, op papier, op schilderdoek, oud hout, realistisch, fantasievol… enz. enz.
Kijk maar : https://www.youtube.com/watch?v=6T0yRVd2eZE
Deze blog is eerder verstuurd naar de ontvangers van mijn Wekelijkse Inspiratie.
Wil jij ook gratis wekelijks een mail met creatieve inspiratie en blogs over rouw?
Schrijf je dan hier in.