Een persoonlijk verhaal over een van de mooiste dagen van mijn leven
Het is weer december. Sinterklaas en kerst vallen steeds meer samen.
Sint- en kerstspullen staan naast elkaar in de winkels. Met een vriendin loop ik begin november al bij Intratuin om lekker sentimenteel in kerstsferen te verdwijnen. Sint is nog niet eens in het land. Best verwarrend maar als volwassene wel te begrijpen. De kalender geeft de juiste tijd wel aan.
Mijn gevoel kan niet meer mee in tijdsbeleving. Dagen, weken, maanden, jaren vliegen voorbij. Dit jaar is het ‘alweer’ de 7e Kerst zonder Robbin. Nee, ik schrijf deze keer niet uitgebreid over kerstmis of kerst-mis (het aantal dichters, dat deze woordspeling hanteert is ontelbaar…), ik vind kerst best heel gezellig bij mijn lieve familie. We proosten dan op het leven. Op het leven van mijn moeder, zij werd op een eerste kerstdag geboren. We proosten op Robbin en op allen die we missen. In liefdevolle herinnering.
Een kerst-engel voor sinterklaas
4 december 2015, 04:37 uur. Ja, mijn man heeft de tijd genoteerd alsof het een geboorte betreft. Zo voelde het ook. Het telefoontje, op een tijdstip dat je daarvan schrikt. ‘Met Robbin’.
Misschien krijgen alle ouders weleens een telefoontje op een gek tijdstip. Na het uitgaan, als er geen treinen meer gaan, een kind in nood…
Maar dit telefoontje was een geschenk uit de hemel en engelenwerk. We hadden ruim drie en een half jaar geen contact meer met Robbin. Na machteloosheid en intens gemis van jaren, was daar opeens zijn stem. Ik vroeg: ‘Zullen we naar je toe komen?’ Dat was goed. Dat was goed. Dat was goed!
In mij jubelde een engelenkoor. Engelen op 4 december. Hoe het was om Robbin weer in mijn armen te sluiten? Hoe het was hoe hij vol trots zijn mooie woonruimte liet zien en vertelde over zijn stapel prachtige tekeningen? Hoe het was?
Ik heb er geen woorden voor én zou er een boek over kunnen schrijven. Zijn verhaal dat jarenlang zo verdrietig was, zo eenzaam. Zijn ziekte (psychiatrie) die zo moeilijk te verklaren was. Niemand die hem begreep. Zijn keuze om ons er niet mee te belasten. Maar dat begrepen we later pas. We dachten dat hij heel boos op ons was, om de beslissing die we hadden moeten maken voor zijn opname. Zijn verhaal dat in een hele maand december zo jubelend was, in januari en februari weer minder vrolijk werd en zo verdrietig eindigde in maart. Nee, daar ga ik geen boek over schrijven.
Liever maak ik boeken met inspiratie om te delen. Over tekenen en troost. Over herinneringen schilderen en hoe je verdriet creatief kunt verwerken.
Robbin vond ook troost in tekenen. Hij tekende elke dag, zo mooi symbolisch, een vraagteken.
Een liefdevolle kerst
En nu is het dan weer bijna kerst.
Ik wil je natuurlijk het beste wensen in deze soms donkere tijd. Ik hoop dat je niet te veel móet van jezelf of van anderen.
Luister goed naar jezelf. Wat is jouw behoefte? Maak het kenbaar. Wees liefdevol, in eerste instantie naar jezelf.
Als je een pyjama dag wilt, hangend op de bank, film kijken of een boek lezen, tekenen, of alleen maar slapen…? Gewoon dóen.
Ben je niet graag alleen, dan wens ik je iemand toe die bij je is. Wil je graag uitbundig feestvieren met kerst of lekker koken? Dat gun ik je.
Namen blijven noemen
Voor wie rouwt: mensen in je omgeving vinden het vaak moeilijk om de naam van je dierbare te noemen. Ze zijn bang dat je dan ‘weer’ verdrietig wordt. Terwijl je juist extra verdrietig wordt als niemand meer aan jouw lieve… lijkt te denken. Het is misschien moeilijk voor je om die ruimte te nemen, maar noem de naam van wie je mist. Misschien kun je een mooie herinnering delen.
Voor wie kerst viert en er wil zijn voor iemand met rouw: Noem de naam van de dierbare naaste. Deel zo mogelijk een mooie herinnering. Herinneringen zijn als cadeautjes. Een naam noemen van iemand die gemist wordt is misschien moeilijk voor jou, de naam niet meer noemen kan zo pijnlijk zijn voor de ander.
Creatieve inspiratie
December is een heerlijke maand om collages te maken. De reclamefolders staan vol bling-bling en kleurrijke plaatjes. Misschien heb je nog wel oude tijdschriften liggen, of een oud boek waar je nooit meer in leest of in kijkt.
Ik maakte deze week een collage met het thema ‘regendruppel’. Al doende verbond ik me meer en meer met de druppel als traan. En nu zie ik overal de vorm van een traan. Daar kun je dan ook weer een vlammetje in zien.
Het is maar hoe je kijkt. En zo kom ik weer bij kerst. Ook die dagen zijn zoals jij ze bekijkt. Ik wens je een vredevolle, liefdevolle blik.
Hier vind je de webshop op kleurenderwijs.nl
Deze blog is eerder verstuurd naar de ontvangers van ‘Tekenen van Troost’.
Wil jij ook gratis mails met creatieve inspiratie en blogs over rouw?
Schrijf je dan hier in.