Vandaag is mijn boekje ‘alweer’ twee weken oud.
Ik lanceerde het met een boekpresentatie in de Slangenburgse kerk.
Van tevoren was ik best wat zenuwachtig. Iemand had me verteld dat ik aan het begin van de presentatie moest zéggen dat ik het spannend vond, dan zou ik het niet meer spannend vinden. Ik kende dat ‘trucje’.
Maar de kerk zat vol met lieve familie, vrienden en collega’s. Ik voelde me prima op mijn gemak.
Ik vertelde over mijn oorspronkelijke idee voor dit boek: Ik wilde een boek maken voor anderen. Een boek vol creatieve inspiratie bij rouw.
Waarom? Omdat ik zelf zoveel troost vond in het tekenen, schilderen en schrijven, toen ik in die rauwe rouw terecht kwam, na het overlijden van mijn jongste zoon Robbin.
Tijdens een les (ik volgde de cursus ‘Woord in Beeld’ in Zutphen) over het maken van collages, mijmerde ik over tranen en verdriet bij rouw. Hoe was dat voor mij? Verder leven na het diepste donker. Hoe doe je dat? Verder leven met die donkere wolk van gemis?
Zo belandde ik bij mijn eigen verdriet.
Mensen zeggen zo snel “Koester de herinneringen”, maar in het begin, in die tijd van rauwe rouw, kon ik alleen maar denken: ‘Ik mis je, ik mis je, ik mis je’.
Bovenstaand plaatje werd het uitgangspunt van mijn nieuwe boek.
Ik herinnerde me dat verlammende van rouw, het alleen maar stilzitten, niet in beweging kunnen komen en aan niets anders kunnen denken dan ‘Ik mis je’.
Pas aan het eind van de cursus besloot ik bovenstaand plaatje weg te doen. Ik verving het door deze:
Alles is verdriet
Mijn hoofd is in
donkere wolken
van gemis.
Ik kan aan niets anders denken dan
aan jou.
Ik mis je, ik mis je, ik mis je…
(uit: Als tranen mogen stromen, ontstaat een zee van liefde)
Mijn boekje gaat over tranen. Van het donker naar weer licht, van vastzittende tranen naar tranen die stromen. Van diep verdriet naar uiteindelijk de liefde die blijft.
Gaat rouw dan over? Nee. Rouw blijft, omdat liefde blijft.
Je huilt omdat je liefhebt.
Rouwmodellen
Er bestaan verschillende rouwmodellen. Onderstaand plaatje verduidelijkt veel.
Het rouwmodel van Lois Tonkin
Mensen denken dat rouw minder wordt door de tijd. Maar rouw heeft geen eindtijd. Wij groeien om ons verlies heen.
Mijmerend over dit plaatje, denk ik toch dat het misschien nog anders is. Die onderste zwarte bollen krijgen wat mij betreft kleur na verloop van tijd.
En ze veranderen van vorm. Soms meer, soms minder aanwezig. Soms stil op de achtergrond, soms in stekende pijn. Maar ze verdwijnen niet, die vormen met rouw. Ik ervaar zelf dat er dagen zijn, of eigenlijk meer momenten, dat rouw allesoverheersend is. En er zijn dagen dat ik alleen maar leuke dingen doe en rouw ergens heel ver weg licht aanwezig en nauwelijks voelbaar is.
Ik zou daar een tekening van kunnen maken. Rouw, veranderend door de tijd.
Creatieve inspiratie
Hoe ziet jouw rouw eruit? Kun je dat vormgeven? Welke vorm? Welke kleur? Verandert rouw door de tijd? Hoe was het? Hoe is het voor jou?
In bovenstaand plaatje is rouw weergegeven als iets statisch. ‘Het is zoals het is’. Nee, ‘het wordt zoals het wordt’. Daar schreef ik al eens over en maakte daar dit kaartje bij.
Tekenen helpt. Woorden geven aan rouw helpt ook.
Het is mooi om tekenen en schrijven te combineren. Maak je eigen dagboek. In woord en beeld. Zet de datum erbij.
Fijn om later op terug te kijken.
Het helpt om rouw te verweven in je leven.
Rouw blijft, omdat liefde blijft.
Deze blog is eerder verstuurd naar de ontvangers van ‘Tekenen Troost’.
Wil jij ook gratis mails met creatieve inspiratie en blogs over rouw?
Schrijf je dan hier in.